یاس کبود

الهی و ربی من لی غیرک

مهمه چه زمان و با چه کسی ازدواج میکنی ولی از اون مهمتر حتی از خود ازدواج مهمتر؛ اون کسی هستش که قراره باهاش بری زیر یه سقف! اون کسی که قراره همه چیزتو باهاش شریک بشی…

تیپ و قیافه، میزان درآمد و تحصیلات، فرهنگ و خانواده اش، اینا خیلی مهمن ولی؛ از اینها مهمتر افکار و عقایدشه؛ اینکه چقدر مثل تو فکر میکنه  و از این نظر چقدر بهت شباهت داره؛ مهمترین ویژگیه!

به نظر من افکار هر کس تعیین کننده رفتار و مسیر زندگیشه.

حالا شاید از همه اینا مهمتر؛ علت ازدواج باشه!  اینکه اصلا بخاطر چی میخوای ازدواج کنی؟! آره تعجب نکن! میخوای با ازدواج کردن به چی برسی؟ کدوم مشکل یا نقص یا کمبودت رو حل یا جبران کنی؟ چی توی زندگی و حیات مادی یا معنویت کمه که با ازدواج تکمیل میشه؟ 

خب حالا اگه جواب همه سوالهای بالا رو صادقانه و عاقلانه  به خودت دادی و قانع شدی، بگو ببینم چرا با این فرد میخوای ازدواج کنی؟ علت انتخابت چیه؟ 

در همه مراحل تصمیم گیری  با خودت صادق باش و بخودت دروغ نگو.

اینا رو برای این بهت میگم که فردای بعد ازدواج وقتی مشکلی برات پیش اومد؛ دلیلی برای ادامه راه داشته باشی، برای اینکه نرسی به اینکه با خودت بگی اصلا چرا دارم تحمل میکنم؟! چرا ولش نمیکنم و برم؟! بخاطر چی دارم صبر میکنم و بخاطر کی دارم از خودم و خواسته هام میگذرم …

خودتو دوست داشته باش. از تو فقط یه دونه تو کل دنیا هست.

هو الحبیب

دو سالی میشه اینجا سر نزدم و چیزی ننوشتم! بزارید به حساب شلوغی های دنیای مادی و گرفتاریهاش که گاهی حتی خودت را هم فراموش میکنی! اما چی شد که یاد وبلاگم افتادم؟! چند روز پیش یکی از دوستان  قدیمی و صمیمی دوران راهنمایی ام را بعد از 27 یا 28 سال، پیدا کردم یعنی بهتره بگم ایشون بنده را یافت و جالبه بدونید از طریق همین دلنوشته ها و وبلاگم موفق شد پیدام کنه! باورش برای خودمم کمی سخته، آخه تصور نمیکردم نوشته هام یه روزی اینجوری کمکم کنن! خب البته نباید قدرت جادویی واژ ه ها و کلمات را نادیده گرفت! خدا را شاکرم.

در این روزمرگیهای کسالت بار زندگی مادی، پیدا کردن یک دوست قدیمی که سالها ازش بیخبر بودی، خودش نعمتیه و می تونه تا حدودی حال آدمو عوض کنه. پس بازم شکرت خدا

هو الاول و الاخر

 همیشه به عدد 40 ارادت داشتم! می دونستم یه عدد پر رمز و رازه! برای همین وقتی به 40 سالگی رسیدم همش منتظر اتفاقات غیرمنتظره و خاص بودم! 40 سالگی باید سن پختگی و به کمال رسیدن باشه! سنی که باید کم حرف تر و سنگین تر باشی! تفکرت باید ترقی کرده باشه و افق دیدت وسیعتر شده باشه! دیگه از نگاه سطحی به اطرافت فاصله گرفته باشی و عمیق و کارشناسانه نسبت به اتفاقات قضاوت کنی! باید صاحب تحلیل منطقی و درستی شده باشی! 40 سالگی یعنی باید یه  لیدر و استاد تمام، شده باشی! و … خلاصه اینکه در تمام طول این یکسالی که گذشت و 40 سالگی که طی شد همش منتظر بودم اما متاسفانه  آنقدرکرونا ویروس منحوس! بر همه چیز سایه شومش را انداخت که همین که تا الان زنده ام یعنی بزرگترین و بهترین اتفاق 40سالگی ام!

امروز 29 فروردین 1400؛ شمع 40 سالگی را فوت و باهاش خداحافظی کردم! خداحافظ فرصت یکساله 40 سالگی! و سلام 41 سالگی ام! امیدوارم در این فرصت تازه ی خدادادی، بتونم حقیقتاً ” زندگی” کنم و ازش لذت و بهره ببرم. الهی آمین. با تقدیم بهترین آرزوها به خود خودم! تولدم خیلی مبارک باشه!

هو الرئوف

بهمن ماه بود هوا سرد؛ اما دلم گرم!

هر چند از درس و کلاس خسته شده بودم ولی به امید دیدن روی ماه شما این روزهای کسل کننده را  تحمل می کردم.

 به دلم افتاده بود بیام مشهد. بیام زیارت اونم تنهای تنهای تنها…

خیلی دل شکسته بودم و به قول رفقا مشهد لازم !

بلیط را گرفتم ، اتاق هم رزرو شده بود. یک سفر پنج روزه به قطعه ای از بهشت.

تا به روز حرکت برسم لحظه شماری می کردم وقتی هم که تاریخ حرکت شد چند ساعت زودتر ایستگاه راه آهن نشسته بودم!

ادامه دارد…

            خوش به حال چشمهای منتظر

              چشمهای پاک از لوث هوس!

                    چشمهای شسته در

                         باران نور

                    در فضای یاد آن 

                      یاس کبود…