یاس کبود

هو الحبیب

دو سالی میشه اینجا سر نزدم و چیزی ننوشتم! بزارید به حساب شلوغی های دنیای مادی و گرفتاریهاش که گاهی حتی خودت را هم فراموش میکنی! اما چی شد که یاد وبلاگم افتادم؟! چند روز پیش یکی از دوستان  قدیمی و صمیمی دوران راهنمایی ام را بعد از 27 یا 28 سال، پیدا کردم یعنی بهتره بگم ایشون بنده را یافت و جالبه بدونید از طریق همین دلنوشته ها و وبلاگم موفق شد پیدام کنه! باورش برای خودمم کمی سخته، آخه تصور نمیکردم نوشته هام یه روزی اینجوری کمکم کنن! خب البته نباید قدرت جادویی واژ ه ها و کلمات را نادیده گرفت! خدا را شاکرم.

در این روزمرگیهای کسالت بار زندگی مادی، پیدا کردن یک دوست قدیمی که سالها ازش بیخبر بودی، خودش نعمتیه و می تونه تا حدودی حال آدمو عوض کنه. پس بازم شکرت خدا